Czy współczesne Włochy mają króla?

Czy współczesne Włochy mają króla? Oficjalnie nie. I nieoficjalnie w sumie także nie. Nie oznacza to jednak, że rodzina, która po zjednoczeniu Włoch zasiadała na włoskim tronie, wymarła. Otóż nie. Ba! Ma się nawet całkiem dobrze. Zjednoczenie Włoch przywróciło na Półwysep Apeniński państwo w sensie politycznym, które do tej pory istniało przez setki lat tylko w sensie geograficznym. Wtedy to, na tronie zasiadła stara włoska dynastia, dynastia sabaudzka (wł. Casa di Savoia).

Wiktor Emanuel II

Pierwszym królem został Wiktor Emanuel II (Vittorio Emanuele II), który panował w latach 1861-1878. Przed zjednoczeniem Włoch, Wiktor Emanuel od 1849 r. był królem Sardynii. Królestwo to na początku XIX w. było jednym z najsilniejszych i najzamożniejszych państw Półwyspu Apenińskiego. To właśnie Królestwo Sardynii zapoczątkowało w latach 60. XIX w. okres Risorgimento.

Humbert I

Następcą Wiktora Emanuela II został jego syn, Humbert I (Umberto I), który panował w latach 1878-1900. Panowanie króla rozpoczął zamach na jego życie. W 1878 r. został on zaatakowany nożem przez anarchistę Giovanniego Passannantego. Niestety jego panowanie zakończyło się również zamachem, tym razem udanym. Został zastrzelony przez anarchistę Gaetana Bresciego.

Wiktor Emanuel III

Lata 1900-1946 to okres panowania Wiktora Emanuela III (Vittorio Emanuele III). Król czasów dwóch wojen światowych. Wstępował na tron, jako nieśmiały, młody człowiek, o poglądach liberalnych. Mimo to był lubianym królem. Co prawda, król w każdej chwili był w stanie zrezygnować z tronu, ale nie zrobił tego. Za to usunął się w cień, ograniczył się jedynie do funkcji reprezentacyjnych. Los chciał jednak inaczej. Druga wojna światowa skompromitowała Włochy na arenie międzynarodowej, które wdały się we współpracę z faszyzmem. Chcąc ratować monarchię, abdykował 9 maja 1946 r. na rzecz swojego syna, Humberta II (Umberto II).

Humbert II

Nowy król długo nie zagrzał tronu. Humbert II był królem od 9 maja do 12 czerwca 1946 r., przez co nazywany był „Królem Maja” (wł. Re di Maggio). Abdykował po referendum, które niewielką większością głosów (54,3%), przyniosło nowy ustrój państwa, republikę. Ciekawym jest fakt, że nigdy nie podpisał aktu abdykacji. Nastały nowe czasy, nowy ustrój. Pretendenci do tronu włoskiego pozostali. Do swojej śmierci w 1983 r., pretendentem pozostawał Humbert II. Po jego śmierci, pierwszeństwo miał (i ma do dzisiaj) syn Humberta II, książę Neapolu Wiktor Emanuel Sabaudzki (Vittorio Emanuele di Savoia), urodzony w 1937 r. Gdyby został królem, panowałby jako Wiktor Emanuel IV (Vittorio Emanuele IV).

Wiktor Emanuel Sabaudzki

Jak podaje Wikipedia „W czerwcu 2006 jego kuzyn – Amadeusz, książę Aosty ogłosił siebie głową rodziny sabaudzkiej i prawowitym księciem Sabaudii, tym samym zakwestionował prawa Wiktora Emanuela i jego syna. Amadeusz twierdził, że Wiktor Emanuel został wykluczony z sukcesji po tym, jak w 1971 r. poślubił Marinę Ricolfi Doria bez wymaganej zgody swojego ojca i ówczesnej głowy rodziny – Humberta II. Wiktor Emanuel i jego syn wnieśli do sądu sprawę o zakazanie Amadeuszowi używania tytułu Księcia Sabaudii. Pierwsze obrady odbyły się w sądzie w Arezzo, w styczniu 2010 zapadł wyrok. Sąd uznał, że Amadeusz niesłusznie ogłosił się głową rodziny i nie ma prawa tytułować się księciem Sabaudii, tym samym przychylił się do stanowiska Wiktora Emanuela i jego syna. Dodatkowo sąd nakazał Amadeuszowi zapłacić kuzynowi 50 tys. euro oraz pokryć koszty sądowe procesu. Amadeusz zapowiedział apelacje. W dniu 15 września 2010 roku ogłoszono wyrok, który uchylał wyrok pierwszej instancji, pozwalając Amadeuszowi i jego synowi Aimone na używanie nazwisko „Sabaudzki”.

Synem Wiktora Emanuela Sabaudzkiego jest Emanuel Filibert (Emanuele Filiberto di Savoia), tytularny książę Wenecji i Piemontu, urodzony w 1972 r. w Genewie. Emanuel Filibert wychowywał się na wygnaniu, gdyż zgodnie z postanowieniem konstytucji, zabraniała ona członkom dynastii sabaudzkiej w linii męskiej przebywać we Włoszech. Dopiero w 2002 r. zniesiono ten zapis. Dzięki temu Emanuel Filibert, mógł powrócić do Włoch. Był to powrót sentymentalny, gdyż ojczyznę swoich przodków znał tylko z przekazów ustnych swojej rodziny i z telewizji.

Emanuel Filibert z żoną

Emanuel Filibert jest obecnie znaną i medialną postacią włoskiej telewizji. W 2009 r. wziął udział w piątej edycji włoskiego „Tańca z gwiazdami”, którą wygrał. W 2010 r. wziął udział w Festiwalu Włoskiej Piosenki w Sanremo. W duecie z piosenkarzem Pupo zaśpiewali piosenkę „Italia Amore Mio”. Piosenka nie przypadła specjalnie do gustu publiczności. Mimo to zajęli drugie miejsce, zdobywając 33,5% głosów.

Jego żoną jest Clotilde Courau, francuska aktorka, córka Jeana Claude’a Courau i Catherine du Pontavice des Renardière, z którą ma dwie córki, Wiktorię i Luizę. Po śmierci swojego ojca Wiktora Emanuela Sabaudzkiego (w przyszłości), zostanie oficjalnym pretendentem do tronu włoskiego.

Monarchia we Włoszech to już przeszłość. I nic nie zanosi się, aby to się zmieniło. Co prawda jest chaos we włoskiej polityce, ciągłe problemy z wyborem następnych prezydentów, kryzysy parlamentarne. Niemniej jednak Włosi moim zdaniem, nie tęsknią za monarchią.

Źródło zdjęć: pinterest, wikipedia.org

Zapisz

Zapisz

Zapisz

Zapisz