Czy do nauki języka obcego potrzebny jest zeszyt?

Kiedy chodziłem do szkoły podstawowej, a było to lat –dzieścia temu, nauczyciele wymagali zeszytu przedmiotowego. To była moja zmora. Tyle zeszytów i każdy powinien być prowadzony jak najstaranniej. To nie mogło się udać. No i oczywiście nie udawało się. Ale z wiekiem, kiedy przybywało lekcji i wiedzy do przyswojenia, zacząłem inaczej patrzeć na zeszyt niż jak tylko na zło konieczne. Zeszyt zaczął stanowić ważny element nauki. Pojawiały się w nim pierwsze grafy, wykresy i skrótowce, które później w domu przy nauce do kartkówek, okazywały się być bardzo pomocne. Powoli tworzyłem swój własny system notatek, do których klucz miałem ja i tylko ja.

Zeszyt stał się obok książki i tzw. ćwiczeniówki, ważnym elementem w mojej edukacji. Bez niego na lekcji czułem się jak bez ręki. To w nim zapisywałem wszystko, czego najczęściej nie było w książce.

Jak sprawdza się zeszyt w nauce języka obcego? Czy warto go w ogóle zakładać? Przecież najczęściej na lekcji dostajemy mnóstwo kserowanych materiałów, które z powodzeniem mogłyby zastąpić nam zeszyt. No właśnie, mogłyby, czyli tryb przypuszczający.

Materiały kserowane są zeszytem, ale do ćwiczeń. Tradycyjny zeszyt warto założyć po to, aby notować w nim wszystko, co uważamy za potrzebne nam do nauki języka a czego nie ma w książce. Ma on być równorzędny do książki i tzw. kserówek. Jego przeznaczeniem nie jest zastępowanie materiałów kserowanych. Powinien być na jednej płaszczyźnie razem z książką i toną kserówek a nawet o stopień wyżej. Można pozwolić naszemu zeszytowi panować nad ewentualnym chaosem, jaki może wprowadzić kserowany materiał. Poza tym do zeszytu możemy wpisać, że na stronie 56 materiałów dodatkowych znajdują się ćwiczenia do zagadnienia, o którym właśnie pisaliśmy. Tak właśnie robię mając wszystkie kserówki przekazane przez lektora, zbindowane i ponumerowane a nawet zrobione spisy treści. Tak więc zeszyt OBOK a nie ZAMIAST kserówek.

Możemy swoimi słowami wyjaśnić dosłownie każdą definicję i każdą zawiłość gramatyczną. Przecież o to nam chodzi, aby rozumieć (i zrozumieć) to, czego się uczymy.

Nie musi być on spójny tematycznie z książką. Nie ma co jej powielać. To ma być nasza „książka”, której my jesteśmy autorem i tylko od nas zależy, co się w niej znajdzie.

W nauce słówek często mogą pomóc nam teksty piosenek naszych ulubionych wykonawców. Zapiszmy teksty w zeszycie w jednej kolumnie a w drugiej tłumaczenie. Kiedy czytamy w Internecie jakiś ciekawy artykuł, warto wypisać z niego nieznane nam słownictwo. Części słownictwa możemy bez problemu nauczyć się w oderwaniu od kontekstu, ale nie polecam takiej metody. Z pomocą przychodzi nam wtedy nasz zeszyt + czytanie tekstu. Czytamy i zapisujemy słowa a wraz z nimi kontekst w jakim zostały użyte. Zapisujmy dosłownie wszystko, co tylko wiąże się z językiem, którego się uczymy. Wszystko to będziemy mieć zawsze w jednym miejscu pod ręką.

Spróbujmy stworzyć swój unikatowy system notowania. Grafy, wykresy, tabele, kolory, strzałki. Wszystko, co tylko pomoże nam w zapamiętaniu. Taki system wykresów pomocny był dla mnie w nauce łaciny (foto poniżej).

Mnie osobiście zawsze pomagały kolory. Zeszyt do języków obcych, których się uczyłem (niemiecki, łacina, włoski) były pisząc kolokwialnie, wręcz jarmarczne. Kolory, kolory i jeszcze raz kolory. Zakreślacze, cienkopisy a nawet kredki. Wszystkie były moimi przyborami do pisania w zeszycie. Dobrze jest stosować jakiś system, który będzie nam pomocny. Nie wprowadzajmy chaosu. Niech to będzie usystematyzowane.

Odmiany czasowników możemy np. zapisywać w taki sposób:

gdzie temat czasownika zapisujemy np. kolorem niebieskim, końcówki charakterystyczne dla danej koniugacji, kolorem czerwonym, a tzw. infiksy, czyli wrostki (o ile jest umiejscowiony wewnątrz rdzenia wyrazu – podstawy słowotwórczej), kolorem zielonym. Wtedy taki system stosujemy do każdej odmiany zapisywanej przez nas w zeszycie. Podane powyżej kolory są oczywiście przykładem. Pamiętajmy, że to nasz zeszyt i nasze kolory, jakie chcemy i lubimy.

Prowadząc starannie zeszyt do nauki języka uczymy się nie zauważając tego procesu. W jaki sposób? Aby coś zapisać, musimy wcześniej coś przeczytać. A kiedy już przeczytamy, to nie ma możliwości by nic nie zostało nam w głowie. Moja koleżanka ze studiów zawsze powtarzała, że jak nie przepisze się książki swoimi słowami do zeszytu to się człowiek nie nauczy. Coś w tym jest…

Warto zapisywać w naszym zeszycie słówka, które ogólnie uważamy za bardzo dobrze nam znane. Nie przechodźmy obok jakiegoś zagadnienia na zasadzie „a przecież to miałem, to będę pamiętać”. Pamięć człowieka jest ulotna i to w najbardziej nieprzewidywalnym momencie. Owszem, kiedy będziemy rozmawiać z obcokrajowcem, nie będziemy zaglądać do naszych notatek, ale przeglądając zeszyt, robiąc sobie powtórki, opatrzymy się z każdą zapisaną frazą i podświadomie zapamiętamy ją na bardzo długo.

Reasumując, uważam, że zeszyt do nauki języka obcego jest bardzo przydatny. Zapisujemy w nim wszystko to, co najpotrzebniejsze, rozwijamy zagadnienia z książek i uczymy się z niego równolegle wraz z materiałami kserowanymi. Kolory, tabele, wykresy to jest to, co zeszyt kocha najbardziej. Niech będzie naszym kompendium wiedzy. Pamiętajmy jednak, że nawet najbardziej przejrzyste notatki nie utrwalą się nam w głowie, jeśli nie będziemy do nich regularnie zaglądać.

Dla mnie metoda nauki języka obcego, nazwijmy ją „zeszytowa„, jest najlepsza. Nie potrafię uczyć się języka z tych wszystkich nowoczesnych materiałów elektronicznych, aplikacji na telefon czy platform cyfrowych, ponieważ prędzej czy później i tak zapiszę coś w…zeszycie.

Wszystkie zdjęcia zaprezentowane w notce są obrazem moich zeszytów do łaciny i języka włoskiego.

Zapisz